Ξέρουμε ότι γύρω από την Μεσόγειο (τουλάχιστον) οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κτίσει (τουλάχιστον) χίλια αρχαία θέατρα! Κανένα από αυτά δεν ήταν όμοιο με το άλλο!
Καθένα έχει (έστω) μια μικρή διαφορά από το άλλο, που το κάνει, ξεχωριστό, μοναδικό: Λ.χ: Τα θέατρα της Κνωσού και της Καλυδώνος δεν είχαν ημι-κυκλικό κοίλο (χώρο για καθίσματα), αλλά ορθογώνιο!
Το θέατρο του Θορικού δεν είναι ημικυκλικό, αλλά ελλειψοειδές! Το θέατρο του Ευωνύμου δεν έχει κυκλική ορχήστρα, αλλά ορθογώνια! Το θέατρο της Αφροδισιάδος επικοινωνούσε απ’ ευθείας με την ακρόπολη! κλπ. κλπ.
Ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο απεικονίζεται, με το αίθριο, κυκλική περιοχή για την ορχήστρα, το προσκήνιον τη σκηνή και την σκηνή στο πίσω μέρος
Ξέρουμε ότι τα αρχαία ελληνικά κέντρα, ως θεραπευτήρια, «κουρδίζονταν» /συντονίζονταν σε μια συχνότητα! Ξέρουμε ότι είχαν περιστρεφόμενες σκηνές! Γερανούς και άλλες «μαγικές» σκηνογραφίες.
Ότι είχαν παιγνίδια (σαν τα επιτραπέζια), αλλά χαραγμένα στα σημεία που πατούσαν τα πόδια τους οι θεατές, για να απασχολούνταν μεταξύ των θεατρικών παραστάσεων.. Και άλλα πολλά! Τώρα μαθαίνουμε πως είχαν και κινητά σκηνικά, προσκήνιο και σκηνή!
Μια έρευνα του αρχιτεκτονικού τμήματος του Πανεπιστημίου Kumamoto της Ιαπωνίας απεκάλυψε την μεγάλη πιθανότητα να υπήρχε και μια ξύλινη σκηνή, στο θέατρο της αρχαίας ελληνικής πόλεως Μεσσήνης, κατά την ελληνική κλασσική περίοδο (περίπου το 369 π.Χ.).
Η εξέλιξις αυτή καταδεικνύει σαφώς το πάθος που είχε ο λαός αυτός για το θέατρο, λέει!
Οι γραμμές φαίνονται παράλληλες μεταξύ τους. Yoshitake et31 / Archaeologischer Anzeiger
Ο πρόγονος της σύγχρονης θεατρικής αρχιτεκτονικής είναι το θέατρο της αρχαίας Ελλάδος. Το απλό και ανοικτό αρχαίο ελληνικό θέατρο (γύρω στο 323-31 π.Χ.) αποτελείτο (συνήθως) από μια κυκλική ορχήστρα, μια σκηνή και έναν χώρο κυκλικό για το κοινό.
Η ανάπτυξη αυτής της θεατρικής κατασκευής συνεπαγόταν και αλλαγή στην θεατρική σκηνή, στο τέλος της ελληνιστικής περιόδου, αλλά οι λεπτομέρειες δεν είναι ακόμη γνωστές.
Σύμφωνα με τον Βιτρούβιο ( Vitruvius) στο «de Architectura, ο Αγαθάρχος, ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος από τη Σάμο που έζησε τον 5ο αι.
Επινόησε τη ζωγραφική σκηνής και επίσης ζωγράφιζε την σκηνή για τραγωδίες του Αισχύλου Εδώ βλέπουμε σε σχέδιο όπου ανακατασκευάστηκε η σκηνή του ελληνικού θεάτρου 4ου αι. π.Χ και τα μέρη του: πίνακες, λογείο ( το μπροστινό τμήμα της σκηνής του αρχαίου θεάτρου), προσκήνιο, παρασκήνιον, επισκήνιον, θυρώματα
Μετά την ανασκαφή του 2007, μια μεγάλη αποθήκη και τρεις πέτρινες αυλακώσεις-σειρές ανακαλύφθηκαν δίπλα στην σκηνή του θεάτρου Μεσσήνης, από μια ομάδα από το Τμήμα Ιστορίας του Εργαστηρίου Δυτικής Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Kumamoto, που διεξήγαγε μια μελέτη πεδίου.
Δύο παρόμοιες περιπτώσεις είναι γνωστό ότι υπάρχουν στην Ελλάδα: Μία στην Μεγαλόπολη και μία στην Σπάρτη. Ωστόσο, οι ερευνητές είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τις συγκεκριμένες λειτουργίες των χώρων αποθηκεύσεως και των πέτρινων αυλακώσεων που βρέθηκαν.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Kumamoto εξέτασαν προσεκτικά και συνέκριναν τις τρεις τοποθεσίες. Εξέτασαν τις λειτουργίες των πέτρινων αυλακο-σειρών και των χώρων αποθηκεύσεως.
Προσδιόρισαν ότι οι πέτρινες αυλακο-σειρές, που παραμένουν ακόμη στο θέατρο της Μεγαλοπόλεως (το αρχαιότερο των τριών προαναφερθέντων), θα είχαν χρησιμοποιηθεί για την μετακίνηση ξύλινων πλαισίων σκηνικών και η αποθήκη θα ήταν πιθανώς ο θεματοφύλακας τέτοιων σκηνικών-πάνελ. Επί πλέον, οι πέτρινες σειρές στα θέατρα της Σπάρτης και της Μεσσήνης έχουν παρόμοιες διαστάσεις.
Μπορεί να θεωρηθεί ότι τα δύο θέατρα ήταν συμπληρωματικά μεταξύ τους! Η πιθανότητα να υπάρχει μια πρόσθετη πέτρινη τροχιοδρομική αυλακο-σειρά, η οποία θα παρείχε κανονισμένες διαδρομές σε αυτά τα δύο θέατρα, γίνεται σαφής.
Σχέδιο Σκηνικού του Μεσσηνιακού Θεάτρου (κλίμακα 1: 500), Προσαρμοσμένη από τον R. Yoshitak
Ποιος ήταν ο σκοπός αυτών τω αυλακώσεων; Στο ελληνιστικό θέατρο τοποθετήθηκε στην σκηνή ένα μονώροφο κτήριο που ονομάζεται «προσκήνιον». Χρησιμοποιήθηκε ως φόντο σκηνής. Οι ηθοποιοί μπορούσαν να μιλήσουν από τους εξώστες του.
Πίσω από αυτό ήταν ένα διμερές «σκηνικό», που χρησιμοποιείτο τόσο ως βεστιάριο-γκαρνταρόμπα, όσο και ως φόντο.
Στο παρελθόν, θεωρήθηκε ότι το προσκήνιον (ακόμη λέγεται proskenion) και η σκηνή / skene ήταν είτε πετρόκτιστα και σταθερά, είτε ξύλινα επί τροχών. Εάν ήταν τροχοφόρα, θα μετακινούνταν μαζικά, κατά μήκος τριών αυλακο-γραμμών!
Ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο απεικονίζεται, με το αίθριο, κυκλική περιοχή για την ορχήστρα, το προσκήνιον, τη σκηνή και το παρασκήνιον
Ωστόσο, το αποτέλεσμα της έρευνάς του Πανεπιστημίου Kumamoto έδειξε ότι το προσκήνιο και η σκηνή ήταν ξεχωριστές κατασκευές, το καθένα με την δική του τροχιοδρομική σειρά, και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάθε προσκήνιο ή σκηνή να τραβιόταν μέσα και έξω από τον χώρο, σε δύο πέτρινες σειρές αντίστοιχα!
Αυτή η εικόνα δείχνει την ανακατασκευή της ξύλινης σκηνής με τροχούς του θεάτρου της Μεσσήνης. Το ξύλινο κτίριο σκηνής (Μπροστά) τραβιέται από συμπαγείς γραμμές και η υποθετική σκηνή (πίσω) με γκρίζες γραμμές.
«Θα χρειαζόταν μεγάλη δύναμη για να μετακινήσουν τον εξοπλισμό της σκηνής, το προσκήνιο και την σκηνή. Σε προηγούμενες μελέτες υπήρξε μια θεωρία ότι το προσκήνιον και η σκηνή κινούνταν ταυτόχρονα, μόνο με τρεις πετρο-σειρές.
Αλλά νομίζω ότι είναι λογικότερο το προσκήνιον και η σκηνή να έχουν το δικό τους τροχιοδρομικό σύνολο σειρών. Η αρχαία λογοτεχνία καθιστά σαφές ότι υπήρχαν περιστρεφόμενες σκηνές, τόσο στα ελληνικά, όσο και μετέπειτα στα ρωμαϊκά θέατρα.
Τα νεώτερα ευρήματα, οι πέτρινες σειρές και οι αποθηκευτικοί χώροι στο θέατρο της Μεσσήνης, είναι σημαντικά, διότι δείχνουν ότι η πιθανότητα είναι εξαιρετικά υψηλή, να υπήρχαν κινητά ξύλινα σκηνικά στα θέατρα της ελληνιστικής περιόδου», εδήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής Ryuichi Yoshitake, που ηγήθηκε του ερευνητικού έργου.
ΠΗΓΗ: Πανεπιστήμιο Kumamoto στο «Archaologischer Anzeiger», τ. Μαΐου, 2017.
ΠΗΓΗ https://ellas2.wordpress.com/