Μαθαίνουμε από μωρά πως η τεμπελιά είναι κάτι κοινωνικά κατακριτέο. Ότι το να προτιμήσουμε να μείνουμε στο κρεβάτι από το να σηκωθούμε και να βάλουμε σίδερο ή να πλύνουμε τα πιάτα είναι δείγμα νωθρότητας.
Εκπαιδευόμαστε στο να είμαστε διαρκώς στην πρίζα, να θεωρούμε πως η παραγωγή του οποιοδήποτε έργου είναι αυτό που καταξιώνει την προσωπικότητά μας. Πως αν δεν δραστηριοποιούμαστε πάρα πολύ, αυτό είναι δείγμα της ατομικής μας αξίας, καθώς πλέον ζούμε σε κοινωνίες προσανατολισμένες στην παραγωγή έργου.
Μου αρέσει να τεμπελιάζω, γιατί να μην το παραδεχτώ; Και να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να ατενίζω το κενό δίχως να σκέφτομαι τίποτα ιδιαίτερο. Γιατί μέσα σε αυτή την αδράνεια, κρύβεται η μεγαλύτερη κινητικότητα. Μέσα στο τίποτα μπορεί να γεννηθεί το παν.
Μέσα στην κούραση και στην υπερβολική δραστηριοποίηση, ο άνθρωπος χάνεται, δεν έχει χρόνο να τοποθετεί σωστά τις λέξεις και τις πράξεις στο εγκέφαλο και το νοητικό του πεδίο.
Ο Ισαάκ Νεύτων καθόταν κάτω από το δέντρο μέχρι που του έπεσε το περιβόητο μήλο στο κεφάλι και ανακάλυψε τον τόσο γνωστό νόμο της βαρύτητας. Και ο Αρχιμήδης μέσα στη μπανιέρα, χαλαρωμένος και αφημένος στη γαλήνη της ακινησίας, ανακάλυψε μέσα στην απόλυτη χαλάρωση της στιγμής την αδράνεια.