Μία συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε η Ντόρα Μακρυγιάννη με ένα ποστ της στο Instagram.
«Με βλέπετε τώρα που κρατάω μια στάση απέναντι σε αυτή την ιστορία και είμαι πιο θετική και φωτεινή. Μιλάω γι’ αυτό με περισσότερη άνεση και δύναμη. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί μιλάμε για αυτό τόσα χρόνια μετά.
Έχω υπάρξει καταθλιπτική, έχει τύχει να μη θέλω να ανοίξω το παντζούρι για να με δει ο ήλιος.
Έχω φτάσει, όταν όλη αυτή η κατάσταση διαιωνιζόταν, να έχω αυτοκτονικές τάσεις, γιατί πίστευα ότι δεν μπορώ να βάλω στοπ σε αυτό που συμβαίνει και το μυαλό μου πήγαινε σε αυτή τη “λύση”. Ευτυχώς όμως, υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν πολύ.
Έχω υπάρξει σε συνεδρίες που μου έδιναν χάπια. Βρήκα τη δύναμη όμως και είπα ότι δεν γεννήθηκα έτσι και δεν έχω κάποιο πρόβλημα, δεν θέλω να πάρω φαρμακευτική αγωγή, είναι μέσα μου κι βρήκα τη δύναμη.
Εγώ το έκρινα έτσι. Ξέρω τι σημαίνει να κυκλοφορείς στον δρόμο και να φοβάσαι. Να βγαίνεις από το σπίτι και να νομίζεις ότι σε παρακολουθούν. Να φοβάσαι με ποιον να μιλήσεις, αν θα μιλήσεις, αν θα το μάθει, επειδή μίλησες.
Τι σημαίνει να φοβάσαι πώς θα ντυθείς, γιατί μπορεί αυτό να κριθεί, γιατί μάλλον μιλάμε για μια ζήλεια, η οποία είναι μη ελέγξιμη. Ξέρω τι σημαίνει να σου βγαίνουν διαταραχές άγχους, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Ταχυκαρδίες, έντονους παλμούς, εφίδρωση, κρίσεις πανικού, να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, να βλέπεις συνεχώς εφιάλτες.
Όλα αυτά τα ξέρω και γι’ αυτό μπορώ να σε καταλάβω και δεν το λέω με ελαφριά την καρδιά. Πάλεψα πάρα πολύ για αυτό. Τη δύναμη αυτή την έχεις μέσα σου.
Μην περιμένεις από κανέναν να σου πει ότι έχεις τη δύναμη και ότι μπορείς να το ξεπεράσεις.
Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας ή μπορεί και να μην υπάρχουν, που μας αγαπάνε, που θέλουν να μας βοηθήσουν. Μην περιμένεις ποτέ από κανέναν τίποτα, γιατί ο κόσμος δεν είναι τόσο ιδεατά φτιαγμένος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ να είμαι σε έναν δημόσιο χώρο, να είμαι σε μια πολυκατοικία απέναντι, να ουρλιάζω και να ζητάω βοήθεια και κανένας να μην κατεβαίνει να βοηθήσει, τουλάχιστον να φέρει την αστυνομία».