Σε πλήρη εγκατάλειψη έχει περιέλθει το περίφημο «Άλσος των ποιητών» στα Γιάννενα, ειδικά σε ότι αφορά τις προτομές των λογοτεχνών που φιλοξενούνται στον χώρο του, άλλες εκ των οποίων έχουν... κάνει φτερά και άλλες στέκουν βρώμικες και απεριποίητες.
Η διαπίστωση ανήκει στη γνωστή λογοτέχνη από την Άρτα Παναγιώτα Π. Λάμπρη, η οποία με κείμενό της μεταφέρει στον «Π.Λ.» την αρνητική εντύπωση που αποκόμισε κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στο Άλσος. Εύλογα η κ. Λάμπρη αναρωτιέται πώς γίνεται ανεκτή από Αρχές και πολίτες η ασχήμια αυτή που παρουσιάζει ένα τόσο κεντρικό σημείο της.
«Γιατί τέτοιο χάλι;»
Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει η Παναγιώτα Λάμπρη τις εντυπώσεις της από την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το «Άλσος των ποιητών». Συγκεκριμένα, αναφέρει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
«Όταν πριν πολλά χρόνια αντίκρισα το «Άλσος των ποιητών» στην πόλη των Ιωαννίνων, θαύμασα αυτόν τον μικρό πνεύμονα πρασίνου, πόσο μάλλον, που ήταν κοσμημένος με προτομές ποιητών, τοποθετημένες πάνω σε υπέροχα λίθινα βάθρα, οι οποίες σου υπενθύμιζαν με την παρουσία τους την πνευματική δυναμική της πόλης.
Όταν προσφάτως έφτασα εκεί με συντροφιά, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση, θλίψη, θυμό,…, αφού ο χώρος ήταν παραμελημένος, ενώ οι προτομές είχαν τα μαύρα τους τα χάλια και κάποιες πρέπει να είχαν κάνει φτερά, αφού υπήρχαν βάθρα άδεια! Εκτός και ήταν έτσι εξ αρχής.
Τα ίδια συναισθήματα γεννήθηκαν και στη συντροφιά μου, τα οποία έγιναν αφορμή για επιτόπια συζήτηση, και όχι μόνο. Κατόπιν, σε αναζήτησή μου στο διαδίκτυο βρήκα κείμενα, τα οποία αναφέρονται στο θέμα και τα οποία έχουν γραφεί χρόνια πριν! Κι αναρωτιέμαι. Πώς μπορεί να είναι ανεκτή μια τέτοια εικόνα στο κέντρο της πόλης, η οποία παινεύεται για το «πρώτη στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα»;
Πώς μπορεί μπροστά σε τέτοιας έκτασης βεβήλωση να υπάρχει απραξία και καμία προσπάθεια επανόρθωσης; Πώς μπορεί οι δημότες και οι ιθύνοντες της πόλης να περνούν από το «Άλσος των ποιητών» - τι ειρωνεία - χωρίς να τους ενοχλεί η ασχήμια και οι εν γένει αντιποιητικές εικόνες, οι οποίες προσβάλλουν τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, οι οποίοι φιλοτέχνησαν τις προτομές, και κατ’ επέκταση τον καθένα;
Εκτός και αν η παρακμή είναι τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι συνήθισαν την ασχήμια και αντί να την απεχθάνονται, την έχουν συνηθίσει σαν ένα τέρας αναγκαίο στην καθημερινότητά τους, όπως το περιγράφει και ο Μάνος Χατζιδάκις: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. […] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;»
Πηγή: proinoslogos.gr