Είχες μιλήσει πρόσφατα για τη μάχη με την κατάθλιψη. Πώς το αντιλήφθηκες και πώς το διαχειρίστηκες στην πορεία;
Από την πρώτη στιγμή που μίλησα γι’ αυτό με προσέγγισαν άτομα που δίνουν τον αγώνα τους και χάρηκα πολύ γι’ αυτό. Δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού η κατάθλιψη ή η οποιαδήποτε ψυχική νόσος.
Διάβασα ότι το χειρότερο πράγμα είναι να ζητάς από έναν άνθρωπο που έχει μια ψυχική ασθένεια να συμπεριφέρεται σαν να μην την έχει. Είναι πραγματικά αδιανόητο. Η κατάθλιψη είναι ο καρκίνος της ψυχής. Σε τρώει και το καταλαβαίνεις.
Όταν σταματάς να είσαι λειτουργικός, όταν τα πάντα γύρω σου σε πιέζουν, όταν το φλερτ με την τρέλα είναι το καθημερινό πάρε δώσε σου. Όταν δεν μπορεί να βγει η μέρα, όταν δεν μπορείς να δεις τίποτα καλό. Υπάρχει ένας ανείπωτος πόνος μέσα σου.
Το αντιλήφθηκα σύντομα, έχω περάσει καταθλιπτικά επεισόδια και συνεχίζω να δίνω τη μάχη μου. Δεν ξέρω αν σταματάει ποτέ. Οπως και ο αγώνας με τον εαυτό μας.
Αν είσαι ευαίσθητος με το τι συμβαίνει γύρω σου, με την αδικία, τα εγκλήματα, τον πόνο που βιώνουν συμπολίτες μας δεν μπορείς να μην επηρεαστείς. Βλέπεις ότι δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό σε κάποιες περιπτώσεις.
Πώς μπορείς λοιπόν να είσαι στον κόσμο σου; Δεν μπορώ καθόλου το «όλα είναι μια χαρά». Αυτό μας κάνει μαλθακούς. Δεν πάνε καλά τα πράγματα, κάτι πρέπει να γίνει. Φτάνει πια με την επίπλαστη ευτυχία και τα ψεύτικα χαμόγελα. Δεν το αντέχω άλλο.