Το κούρεμα των αιγοπροβάτων δεν αποτελεί μια ακόμα τυπική διαδικασία για τα κοπάδια και τον κτηνοτρόφο, αλλά αντίθετα αποτελεί έθιμο στη Θεσπρωτία. Και πραγματοποιείται στις αρχές του καλοκαιριού σχεδόν τελετουργικά.
Το έθιμο αυτό, εκτός της διαχρονικής του πολιτιστικής σημασίας, θεωρείται επιβεβλημένο και για την καλή υγεία των ζώων. Είναι απαραίτητο για την πρόληψη της θερμικής καταπόνησης και τυχόν μολύνσεις από τσιμπούρια ή ψείρες.
Το κούρεμα γίνεται πρωινές ώρες. Από μέρες πριν έχουν ετοιμαστεί τα ψαλίδια («προβατοψάλιδα»), που το τρόχισμά τους γίνεται με μαλακό ακόνι.
Της «κουράς» των ζώων προηγείται το λεγόμενο «κωλοκούρεμα», που γίνεται αρχές του Μάη, στην περιοχή της ουράς του ζώου, στο κεφάλι και στηνκοιλιά, για να μην το επηρεάζουν οι πρώτες ζέστες.
Τα μαλλιά, που ονομάζονται «κωλόκουρα», είναι συνήθως δεύτερης ποιότητος, αφού δεν έχουν το απαιτούμενο μέγεθος, για το πλέξιμο ή τον αργαλειό, όσο ο τελευταίος ήταν ακόμα απαραίτητο εργαλείο του σπιτιού. Παλιότερα τα
χρησιμοποιούσαν για να γεμίζουν μαξιλάρια (κυρίως), αλλά και υπάρχουν και κωλόκουρα πολύ καλής ποιότητος.
Το κυρίως κούρεμα σε όλο το σώμα των ζώων πρέπει να καθυστερήσει κάπως, μέχρι να «τσούξουν» οι ζέστες, γιατί το πυκνό τρίχωμα είναι ακόμα απαραίτητο να τα προφυλάσσει από τις ανοιξιάτικες βροχές και το νυχτερινό κρύο, αφού ο καιρός έχει «πισογυρίσματα».