Πώς είναι να είσαι θύμα bullying! Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία μία γυναίκας που το βίωσε…

Μια γυναίκα πηγαίνει πίσω στο χρόνο, τότε που ήταν κορίτσι, και θυμάται όλα εκείνα που θα ήθελε να ξεχάσει.

Δεν καθόμουν ποτέ στις πίσω θέσεις κοντά στην γαλαρία. Επέλεγα πάντα τις μποροστινές κοντά στη συνοδηγό. Τις ασφαλείς. Τις σίγουρες. Με τα παιδιά από το νηπιαγωγείο ή από την πρώτη δημοτικού. Εκει νόμιζα ότι θα περνούσα απαρατήρητη.

Θα έσκυβα το κεφάλι, ώστε να έχω το ίδιο ύψος με ένα μωρό, θα στεκόμουν ακίνητη και σιωπηλή, θα έδενα τη ζώνη μου και θα υπέμενα μέχρι τη γωνία του σπιτιού μου...Ένα κίτρινο σχολικό με κόκκινα γράμματα και χαλασμένες αναρτήσεις με πήγαινε και με έφερνε. Τρομαγμένη, συρρικνωμένη κι αβοήθητη.

Έτσι νιώθει ένα παιδί, έτσι ακριβώς, κι εγώ δεν ήμουν πια παιδί, είχα φτάσει μέχρι τις πρώτες τάξεις του λυκείου και ακόμη υπέφερα.

Οι εννιά σειρές καθισμάτων που μεσολαβούσαν μεταξύ μας, δεν πτοούσαν κανέναν. Ήμουν ορατή και μέσα στη φωλιά μου. Αν ήμουν τυχερή, η παράσταση ξεκινούσε αφού ο οδηγός έβαζε το κλειδί στη μηχανή.

Τότε το όνομά μου γινόταν το μπαλάκι σε ένα παιχνίδι για 6.

Στριγγλιές και γοερά γέλια, ευφάνταστοι χαρακτηρισμοί, συντονισμένες κινήσεις, ένα σωρό επινοήσεις, κριτική, ενίοτε βρισιές, ταπεινωτικές ιστορίες κι εγώ ή μούσα τους. Καταπληκτικό.

Εγώ και πώς με βλέπουν, εγώ και πόσο με αντιπαθούν, εγώ και πώς είμαι έτσι. Πώς ήμουν;

Στα διαλείμματα το παιχνίδι άλλαζε. Οι έξι γίνονταν δώδεκα. Το σχέδιό τους πανέξυπνο. Αν κουράζονταν, υπήρχαν αναπληρωματικοί. Το μπαλάκι το ίδιο. Η φαντασία αμέτρητη με την κερκίδα να μεγαλώνει. Τα εισιτήρια διαρκείας. Επίθεση και χλεύη. Ωραία.

Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε και ακόμα φοβάμαι. Λιγότερο, πολύ λιγότερο αλλά ακόμα φοβάμαι. Φοβάμαι τις γαλαρίες. Φοβάμαι τα παιδιά που γυρίζουν απ” το σχολείο, τα παιδιά στο δρόμο με τσάντες στην πλάτη. Τα παιδιά σε μεγάλες παρέες.

Σκέφτομαι ότι θα με αναγνωρίσουν, θα μπούμε μαζί σε κάποιο σχολικό λεωφορείο, και η ιστορία θα επαναληφθεί.

Δεν θα έλεγα ότι είναι τραύμα, δεν θα έλεγα επίσης ότι είναι κάτι που δεν έχω ξεπεράσει. Είναι όμως μια συνήθεια. Συνήθισα να φοβάμαι.

Έτσι μεγάλωσα μαζί τους. Από αυτή τη σκοπιά έβλεπα τον κόσμο του σχολείου και τους συνομήλικούς μου. Ανοχύρωτη σε μια κακή κρυψώνα. Στεκόμουν άοπλη και τους μελετούσα.

Τότε νόμιζα ότι ήταν η επιβολή του ισχυρού επάνω στον ανίσχυρο. Τώρα ξέρω ότι είναι η επιβολή του ανίσχυρου επάνω στον συνειδητοποιημένο, τον εσωστρεφή και τον ευαίσθητο.

Αν ζητούσα βοήθεια τότε, θα ήταν για εκείνους. Γιατί ορμάνε; Γιατί στοχοποιούν; Γιατί μειώνουν; Τι προσπαθούν να πουν και τι χρειάζονται.

Τίποτε άλλο.

Πηγή: Ladylike.gr
epirusblog.gr
5 of 5
Μια γυναίκα πηγαίνει πίσω στο χρόνο, τότε που ήταν κορίτσι, και θυμάται όλα εκείνα που θα ήθελε να ξεχάσει. Δεν καθόμουν ποτέ στις πίσ...
Πώς είναι να είσαι θύμα bullying! Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία μία γυναίκας που το βίωσε…
epirusblog.gr
5 of 5
Μια γυναίκα πηγαίνει πίσω στο χρόνο, τότε που ήταν κορίτσι, και θυμάται όλα εκείνα που θα ήθελε να ξεχάσει. Δεν καθόμουν ποτέ στις πίσ...
ενδιαφέροντα 6604418688484019528
item